Nasz Patron

 Adam Mickiewicz 

urodził się w 1798 roku w Nowogródku, na terenie dzisiejszej Litwy. Był polskim poetą, jednym z najwybitniejszych i najbardziej rozpoznawalnych przedstawicieli polskiego romantyzmu, uważany także za osobę czołową wśród postaci literatury ówczesnej w Europie, porównywany z Goethem I Byronem. Adam Mickiewicz to autor m.in. „Dziadów”, następnie polskiej epopei narodowej pt. „Pan Tadeusz”. Adam Mickiewicz był współzałożycielem Towarzystwa Filomatów, które nosiło się z wizjami niepodległościowymi oraz aspiracjami wyzwolenia kraju. Został zesłany wgłąb Rosji, a to ze względu na jego uczestnictwo w tajnych młodzieżowych organizacjach. W kolejnym okresie życia Mickiewicz podróżował do wielu europejskich państw. Po latach wędrówki, albo nawet tułaczki, na stałe osiedlił się w Paryżu. Podczas Wiosny Ludów był inicjatorem i założycielem legionu polskiego we Włoszech. Był współzałożycielem tytułu prasowego “Trybuna Ludu”. Podczas wojny krymskiej wyjechał doKonstantynopola. Zmarł nagle w Konstantynopolu (dzisiejszy Stambuł) podczas epidemii cholery w 1855 roku.

Debiut

Debiutował I tomem “Poezji”, którego zasadniczą część stanowiły “Ballady I romanse”. Z perspektywy czasu widać, że decydujący był wśród innych utworów ten zatytułowany “Romantyczność”, zawierający istotę światopoglądu romantycznego, co dobrze wyrażają zawarte tam słowa: “Czucie i wiara silniej mówi do mnie, niż mędrca szkiełko I oko”. To ballada właśnie była gatunkiem literackim nowym, opierającym się na kanwie epickiej. Fabuła ballady bowiem oparta była na wydarzeniach wymykających się racjonalizmowi, na zjawiskach niezwykłych, cudownych, lub po prostu sensacyjnych – w balladzie dochodzi często do ingerencji sił ponadzmysłowych i groźnych, decydujących o ludzkich losach. Ballada poza tym łączy w sobie elementy różnych nurtów literackich, takich jak liryka, epika i dramat, będąc zatem gatunkiem synkretycznym.

II tom “Poezji” zawiera w sobie II I IV część “Dziadów” I utwór “Grażyna”. Natomiast II część “Dziadów” odwołuje się do ludowszczyzny, razem z jej perspektywą i zbiorem zasad, którymi lud kierował się od zarania. Z kolei IV część “Dziadów” przedstawia historię Gustawa, mianowicie zdradzonego kochanka, który w ten sposób zostaje najgłośniejszym bohaterem literatury romantycznej czasów Mickiewiczowi współczesnych. Inaczej ma się rzecz z utworem “Grażyna”, który jest próbą zaadoptowania powieści poetyckiej na gruncie polskim.

Mickiewicz wraz z klęską powstania listopadowego wyjechał do Drezna. Tam powstała III część “Dziadów”, która uchodzi słusznie za arcydzieło dramatu romantycznego. Autor połączył w nim problematykę historyczno – polityczną oraz metafizyczną, swoistą fragmentaryczność I nieciągłość. Dzieło jest pewnym osobliwym przewartościowaniem w myśleniu o narodzie i miejscu jednostki. Mickiewicz wyłożył swą koncepcję mesjanistyczną, mówiącą, że nie heroizm jednostki, ale ofiara całego narodu jest zdolna podarować wolność wszystkim ludziom. Ten sam duch i klimat odnalazł swe miejsce w utworze pt. “Księga narodu i pielgrzymstwa polskiego”.

Konrad Wallenrod

W 1824 roku dotknęło Mickiewicza nieszczęście, został bowiem zesłany w głąb Rosji – powodem był jego udział w tajnej organizacji młodzieżowej. Tam też powstały jego “Sonety”, w tym “Sonety odeskie” I “Sonety krymskie”. Czytelnik może w tych pierwszych utworach zaobserwować przemianę duchową Mickiewicza, z młodzieńca w mężczyznę. Natomiast w “Sonetach krymskich” widać Krym odbierany przez samotnego poetę, opuszczonego przez ojczyznę i ukochaną. Rysuje się zatem tęsknota za ojczyzną, ale i zachwyt nad naturą obserwowanych plenerów. Wreszcie rok 1828 oznaczał dla Mickiewicza pojawienie się “Konrada Wallenroda”. Bohater utworu to karkołomny patriota, który pragnie uratować ojczyznę mimo wielkich kosztów osobistych. Ma miejsce przepiękny synkretyzm, inwersja czasowa i tajemniczość.

Pan Tadeusz

W 1834 roku w Paryżu pojawiło się w końcu jego największe dzieło, mianowicie “Pan Tadeusz”. To prawdziwa epopeja narodowa złożona z dwunastu ksiąg, która przedstawia idylliczną wizję ojczyzny z okresu kampanii rosyjskiej Napoleona. Ramę kompozycyjną tworzy w utworze inwokacja i epilog. Inwokacja wyprowadza z emigracyjnej, nieprzyjaznej ziemi w świat wymarzony, wolny od swarów. Z kolei epilog stanowi pewien powrót do szarej rzeczywistości. W utworze jest regularna budowa, podział na księgi, inwokacja, forma wierszowana, czy też akcja osadzona w czasie zdarzeń przełomowych, co w sumie daje obraz eposu.

Schyłek działalności

W 1840 roku Mickiewicz objął Katedrę Literatury Słowiańskiej w College de France. Współtworzył również dziennik “Trybuna Ludów”. W 1855 roku wyjechał do Turcji. Zmarł w Konstantynopolu, prawdopodobnie na skutek nagłego ataku cholery.

(źródło: https://obliczaludzi.com/adam-mickiewicz/https://obliczaludzi.com/adam-mickiewicz/)

Nasz PATRON

• 10 grudnia 1998 roku odbyła się uroczystość nadania naszej Szkole imienia Adama Mickiewicza i przekazania sztandaru naszej Szkole.